No más cicatrices en mi cuerpo ni en mi corazón
no mas patadas a la puerta no mas patadas al amor
no confundas amor con sumisión, pánico con pasión
no más violencia acomodada en el salón.
Quita las garras de mi cuello que ahogan mi corazón
llévate la angustia la tristeza la consternación
llévatela porque es tuya tú la creaste sin compasión,
junto con tus besos amargos, besos de torturador
no te creas con derecho de coger lo que no te doy
no seas el ladrón de mis sueños de mi vida, de mi amor
nunca fui tuya no lo seré ni lo soy
no somos de nadie, solo somos tú y yo
no pintes de violeta lo que de rosa pinta el amor
no dejaras más huellas de horror ni de dolor
ya no seré tu trofeo, no serás conquistador
ya no te tengo miedo ya no me falta valor
basta de humillaciones de insultos,
de teñir nuestra vida de bermellón
romperé por fin las cadenas de nuestra unión
basta de guardar silencio, basta de pedir perdón
basta de golpear de gritar,
ya no me pienso callar
no seré mas tu muñeca rota, no me supiste amar
no serás más mi verdugo.
¡Basta ya!
Magui Turner
Es un poema fantàstic Magui. Te molta força, m’agrada perquè no es un poema des d’un punt de vista de una dona dèbil sinó una dona empoderada(no se si està ben escrit) i forta.
Muchas gracias Dhorco estos comentarios son una inyección para continuar. Un besote